3 senem...Şüphesiz ki aşık sandığım adama adadığım yalandan mavi bulutlar içeren 3 dolu senem...Aşık ol diye ısrarla direten; aşık edip kaçan korkak adama adadığım 3 boş senem...
Bir bankta oturmuştum sanırım.Hayal meyal hatırlıyorum.Hatıram -yaşadıklarımdan bana kalan- eski bir gramofonda kulak tırmalayan cızırtılı seslerin uyuz sebebi çiziklerle dolu bir plaktı.Plakta ki çiziklerin her biri gaddar insanlar tarafından neşeyle acımadan atılmıştı.O bankta gözlerim yağmurdan sonra yorulmuş bir bulut gibi hüzünlü ve yorgunken gözyaşlarımı en yakın dostum Mavi silmişti.Mavi'm...Hep aynı kapıya çıkıyordu.Her yerde aynıydı...Mavi gökyüzü, mavi deniz,masmavi düşlerim ve masum maskeli okyanus mavisi gözlerimiz...Ben hayata gözlerimin hep en temiz mavisiyle bakmak için çalışarak gelmiştim.Kim bilir belki o hayatına -hayatımıza- ve kalbine mavinin en koyu en karanlık haliyle hükmediyordu.Yok ama olamazdı, değil mi? Maviden ne zarar gelirdi ki?Mavi kimseye zarar vermeye kıyamazdı ki.Benim bu dünyada kurduğum bir cennetim vardı.Masmavi objelerden masmavi düşüncelere kadar kusursuzca dizayn etmiştim cennetimi.En çok da o mavi gözlerini...Okyanus mavisini...Benim o bankta hüngür hüngür ellerime yağdırdığım yağmurlara kalbinden getirdiği kocaman sımsıcak güneşini doğurmuştu.Hani İskender Pala'nın Aşkname'sinde ki o dizelerde gibi:
"Ben senden uzakta aşkınla hasta ama aşk sayesinde sıhatteyim" demiştim onun gittiği her gün kalbime yavaşça...
" Kara Sevdam" derdi."Bekle beni kara sevdam"..."Bekleyeceğim" demiştim."Bekleme git "dedi son derece ani karar değişikliğiyle.Keşke beklemeyeceğim deseydim ya hu.Doğru ya tersine dönüyordu dünya.Bu hayatta dediklerinin tersini yapmayacak tek şey maviydi.Harici o okyanus gözleri...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder